قیمت دلار و ارزهای خارجی را با هر زور و دگنکی شده تا پس از 25 بهمن نگه میدارند
اما این روند پایدار نمی ماند و
همین که احساس کنند خطر از بیخ گوششان گذشت ، دوباره ماجرا را رها می کنند و دلار پر می کشد
گمشده ی من
چند سالی بود که پارو
زده بودم. تمام اقیانوسهای دنیا را فکر کنم زیر و کرده بودم. هر جا خشکی و ساحلی
دیده بودم ، نزدیک شده بودم و سراغش را گرفته بودم اما کسی چیزی نمی دانست. یک روز
احساس کردم جایی هستم که نشانی هایش با نقشه اصلا سازگاری نداشت ، بعد از چند ساعت
و استفاده از تمام تجهیزات مسیر یابی ام فهمیدم که گم شده ام. کرانه ی همه
اقیانوسهای جهان را در نوردیدن و حالا گم شدن؟ برایم عجیب بود. هوا داشت تاریک می
شد و باد سردی شروع به وزیدن کرد. صدای زوزه باد بود و بعد هم موج های سنگین که
یکی یکی از روی قایقم می گذشتند وتمام سطح آن را پر از آب می کردند. پیش از هم این درگیر
توفان دریا شده بودم. اما این یکی چیز دیگری بود. نگران شدم. قایق پر از آب شده
بود و حتی یکی دو جای آن ترک هم خورد و آب دریا به سرعت واردش می شد. با خودم فکر کردم که
کار تمام است و گم شده ام راهم که نیافتم و داستان من هم همین امشب و در این نقطه ی
نامعلوم به پایان می رسد. چه سرنوشت تلخی! یکی دو موج سنگین کافی بود که خودم را
چندین متر دورتر از قایقم و زیر خروارها آب بیابم با دهان و شش هایی پر از آب. دنیا سیاه شد و دفعه ی بعد که چشمم را باز کردم، از دور خشکی دیدم. روی تکه پاره ای از چوب های قایق که روی آب معلق بود افتادم و برای رسیدن به خشکی حتی توان تکان دادن دستهایم را هم
نداشتم. اما به هر صورت و شاید با جریان طبیعی آب به خشکی نزدیک تر شدم. آنچه می
دیدم را باور نمی کردم. شاید این زیباترین ساحلی بود که دیده بودم. آب شفاف دریا و
باد خوش عطری که انگار عطر تمام خاطراتم در آن نهفته بود. ساحلی با ماسه های پاک و
چند صد متر آنطرف تر از دریا ساختماهای بلند و براق و زیبا. کودکانی شاد که کنار
آب مشغول بازی بودند و زنان و مردانی که زیبا بودند و جذاب. نخل هایی شاداب و
آسمانی آبی تر از همه جا. هنوز توی آب بودم که با بهت و حیرت روی پاهایم ایستادم و
چند قدمی برداشتم و با دیدن تابلویی بزرگ کنار ساحل روی دو پا زانو زدم. روی تابلو
نوشته بود: به سرزمین ایران بزرگ و آزاد و سربلند، سرزمینی که دیگر روی هیچ نقشه
ای یافت نمی شود خوش آمدید.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
